یکی از فعالیت های لذت بخش و سازنده برای همه، به ویژه برای کودکان و نوجوانان، بازی است. کودکان از طریق بازی ها که با هیجان همراه است، زندگی در دنیای آینده را تمرین می کنند. ویژگی های هر بازی و فایده های آن در رشد همه جانبه ی قوای ذهنی، جسمی، شخصیتی و اجتماعی کودک باعث شده است توجه تعداد زیادی از دست اندرکاران تعلیم و تربیت به چگونگی نقش آن در امر آموزش کودکان معطوف شود. بازی با گشودن مسیری نو در یادگیری می تواند نقش بارزی در بهبود زندگی ایفا کند و در کمک به معلمان برای مدیریت بهتر کلاس، راندمان آموزشی را نیز افزایش دهد. بازی در رشد آفرینندگی نقش فعالی دارد و موجب حرکت و به کارگیری ذهن در کسب تجربه و حل مسأله می شود. برانگیختن ذوق و علاقه شاگرد به وسیله بازی، تفکر همگرا را در ذهن سبب می شود. پس تصمیم گرفتم بازی را وارد دنیای آموزش بهداشت کنم و با زبان مورد علاقه خود بچه ها به آن ها آموزش دهم. یک روز زمستانی که در حیاط مدرسه بین بچه ها قدم می زدم، تصمیم گرفتم از زنگ تفریح بچه ها برای اجرای بازی های هدفمند استفاده کنم. به میان گروهی از بچه ها که در حال بازی گروهی بودن رفتم و پرسیدم اجازه می دهید با شما بازی کنم؟ و آن ها با جیغ و هورا استقبال کردند. با هم بازی کردیم. زنگ کلاس که زده شد وارد اتاقم شدم و برای زنگ تفریح بعدی یک بازی هدفمند و ساده طراحی کردم. بازی به این شکل بود که دانش آموزان در یک خط پشت سر هم قرار می گرفتند و من یکسری جملات بهداشتی صحیح و غلط برایشان می خواندم. آن ها باید اگر جمله صحیح بود به سمت راست خود و اگر جمله اشتباه بود به سمت چپ خود می پریدند. بازی شروع شد و به جای هفت نفر حدود 50 نفر وارد بازی شدند. بله بازی هدفمند من توجه تعداد زیادی از بچه ها را به خود جلب کرده بود. آن ها از من قول گرفتند که هر زنگ تفریح با آن ها بازی کنم. زنگ کلاس که زده شد رفتم توی اتاقم و دفترچه یادداشتم را برداشتم و شروع کردم به طراحی بازی های ساده ولی هدفمند با آموزش بهداشت و تغییر رفتار بهداشتی دانش آموزانم. تا کنون بیش از 150 بازی در این حیطه طراحی و اجرا نمودم (تالیف کتاب) و از تمام فرصت ها برای اجرای آن ها استفاده نمودم. روزهایی که شرایط اجرای بازی ها را نداشتم این مسئولیت را به سفیران سلامت مدرسه می دادم و از آن ها میخواستم که بازی ها را با سایر بچه ها انجام دهند. حالا که چند سال از این اتفاق میگذرد مدرسه من و اطلاعات بهداشتی بچه های من تغییرات چشم گیری کرده و گاها بدون من بازی ها را انجام می دهند و یا شعر هایی که در بازی ها خوانده می شود را حفظ هستند و شنیدم که با خود زمزمه می کنند.( مسواک دوست دندونه، هر چه بچه که خندونه اینو می دونه) و حالا زنگ تفریح که از پنجره اتاقم به حیاط نگاه می کنم، دیگر خبری از انداختن زباله در حیاط مدرسه نیست ، میان وعده هایشان سالم است ، و همینطور خبری از غر زدن خدمتگزار مدرسه از نظافت سرویس های مدرسه نیست. اکنون مدرسه من یک نمونه بارز از یک محیط بهداشتی کامل است.